انسان ایلیاکویی چندبعدی فکر می‌کند؛ تنها به فکر منافع خویش نیست و فارغ از هر دامنه محدودکننده‌ای جهانی فکر می‌کند و عمل می‌کند. زیرا می‌داند که می‌توان باتکیه‌بر منافع مشترک – کسب‌وکار، خانواده، شهر و روستا، کشور یا جهان، قومیت، مذهب و نژاد – به بازی برد، برد رسید.
لزومی ندارد با غمگین کردن دیگری، شادی ساخت چرا که شادی با به اشتراک گذاشتن، کم نمی‌شود و تکثیر خواهد شد پس استفاده از ثروت نیز در راستای منافع مشترک نه‌تنها کم نخواهد شد که مضاعف می‌گردد. کره زمین، منابع و شرایط لازم برای آسایش و زندگی باکیفیت همه ساکنانش را دارد. عدم وجود این نوع زندگی به دلیل سوءمدیریت و تداخلات منافع است و این تداخلات با تأمین منافع مشترک قابل‌حل است.
با ایجاد راهکارهایی بهتر برای رفع نیازهای قبلی و تولید دانش و تدوین روش‌هایی مناسب برای برطرف نمودن نیازهای جدید می‌توان به ثروت رسید. با ایجاد گردش منابع، روند تولید دانش، تولید محصول و عرضه آن، می‌توان کسب درآمد را تکرارکرد. ثروت که برای ساخت جهانی بهتر لازم است از جهان و انسان‌های آن به دست می‌آید و باید دوباره به جهان و همان انسان‌ها بازگردد.

با ایجاد راهکارهایی بهتر برای رفع نیازهای قبلی و تولید دانش و تدوین روش‌هایی مناسب برای برطرف نمودن نیازهای جدید می‌توان به ثروت رسید. با ایجاد گردش منابع، روند تولید دانش، تولید محصول و عرضه آن، می‌توان کسب درآمد را تکرار کرد. ثروت که برای ساخت جهانی بهتر لازم است از جهان و انسان‌های آن به دست می‌آید و باید دوباره به جهان و همان انسان‌ها بازگردد.
این مهم با روش گردآوری، تحلیل و استفاده از علوم، تجربیات و منابع قبلی (دینی، آکادمیک، تجربی، بومی و قومی) و تولید دانش جدید برای به‌کارگیری در تولید محصولات به انجام می‌رسد.
بهبود طراحی تولیدات گذشته، تولید محصولات خلاقانه و دانشی که بتواند نیازهای جدیدی را برای بشر برطرف نماید و برای نیازهای قبلی با استفاده از فرایندهای غیرآلاینده؛ راه کارهایی با امنیت بالاتر و هزینه کمتر ارائه نماید.